Od momentu wejścia w życie mechanizmu „pay and refund” (art. 26 ust. 2e ustawy o CIT) polskie podmioty są zobowiązane do poboru podatku u źródła od należności pasywnych (odsetek, należności licencyjnych i dywidend) przekraczających 2 mln zł rocznie na rzecz jednego zagranicznego podmiotu powiązanego. Podatek ten należy pobrać według podstawowej stawki (19% lub 20%), bez możliwości natychmiastowego zastosowania preferencji.
Niższą stawkę podatku lub zwolnienie z jego poboru można jednak zastosować po spełnieniu jednego z warunków:
🔹uzyskaniu opinii o stosowaniu preferencji, lub
🔹złożeniu oświadczenia płatnika, potwierdzającego dochowanie należytej staranności i brak wiedzy o okolicznościach wykluczających zastosowanie preferencji.
Płatnicy mogą także korzystać z instytucji zwrotu podatku w przypadku jego zapłaty w stawce podstawowej oraz posiadania uprawnienia do korzystania z preferencji lub zwolnienia.
W ostatnich latach zaszły zmiany w przepisach dotyczących WHT. Zmieniono m.in. definicję rzeczywistego właściciela (beneficial owner) oraz zasady dotyczące certyfikatu rezydencji podatkowej. Wprowadzono także do przepisów definicję zarządu. Rok 2023 przyniósł kolejne modyfikacje w ramach Polskiego Ładu 3.0, w tym:
📌wydłużenie okresu obowiązywania oświadczeń WH-OSC i WH-OSP z 2 miesięcy do końca roku podatkowego,
📌zmianę terminu złożenia oświadczenia pierwotnego,
📌przedłużenie wyłączenia mechanizmu „pay and refund” dla tzw. płatnika technicznego (art. 26 ust. 2c u.p.d.o.p.).
Istotne kwestie dotyczące podatku u źródła znalazły swoje wyjaśnienie w:
📌interpretacjach ogólnych MF z 15 i 20 listopada 2024 r.
📌objaśnieniach podatkowych MF z 3 lipca 2025 r. – stosowanie tzw. klauzuli rzeczywistego właściciela dla celów podatku u źródła